نوزادان به‌طور طبیعی از دو چیز، یعنی صدای بلند و سقوط، می‌ترسند. دکتر براون می‌گوید: «هرچند بچه‌ها با دستگاه عصبی بسیار نارسی به دنیا می‌آیند، مغز و اعصاب آن‌ها در دو سال اول زندگی به‌سرعت در حال رشد است.»

معنایش این است که آن‌ها نمی‌توانند برخی از ورودی‌های حسی مانند صدای بلند یا احساس سقوط را تفسیر یا مدیریت کنند. به همین دلیل انتقال نوزاد به آغوش بستگان موردعلاقه‌اش ممکن است او را ناراحت نکند، اما بر زمین گذاشتن سریع او، صدای ناگهانی و بلندی ایجاد می‌کند که موجب ترس و گریه‌ وی می‌شود.

با رشد سیستم عصبی کودک، تمرکز او به محیط اطراف بیشتر می‌شود. درنتیجه، ترس‌های جدید ایجاد می‌شود. از 8 تا 10 ماهگی، پدیده‌ای رخ می‌دهد که «پایداری شیء» ‌یا «ثبات شیء» نام دارد.

دکتر براون توضیح می‌دهد که پیش از این نقط? عطف، زمانی که چیزی از جلوی چشم کودک ناپدید می‌شوند، دیگر در ذهن او وجود ندارد. اما اکنون، آن‌ها درک می‌کنند که چیزها علیرغم ناپدید شدن هنوز هم وجود دارند. بنابراین وقتی مادر یا پدر از اتاق خارج می‌شوند، برای کودک سؤال می‌شود که از کجا بیرون رفتند و چه زمانی بازمی‌گردند.

 

 

دکتر روانشناس کودک خوب