کودک آزاری فقط به معنای کبودی دور چشم کودکان نیست. اذیت و آزار جسمانی به دلیل علائمی که از خود به جای می گذارد، مسئله بسیار تکان دهنده ای هستند.

اما همه نشانه های کودک آزاری به یک اندازه آشکار نیستند. نادیده گرفتن نیازهای کودکان، قرار دادن آنها در موقعیت هایی خطرناک بدون مراقبت از آنها، قرار گرفتن در معرض موقعیت های تعرض جنسی، یا القاء احساس بی ارزش یا احمق بودن به آنها نیز نوعی کودک آزاری و بی توجهی محسوب می‌شود. این امر نیز می تواند آسیب های عمیق و ماندگاری بر روی بچه ها ایجاد کند.

صرف نظر از نوع سوء استفاده، نتیجه آن یک آسیب عاطفی جدی بر جای می‌گذارد. اما همواره در چنین شرایطی کمک نیز در دسترس است. اگر گمان می کنید کودکی از سوء استفاده یا بی‌توجهی رنج می برد، در ابتدای امر لازم است که با او حرف بزنید. پس از متوجه شدن مشکل، کمک کنید تا کودک و فرد متجاوز در اسرع وقت کمک لازم را دریافت کنند.

 

برای شروع، مهم است که در مورد کودک آزاری و بی توجهی باورهای غلط را از واقعیت‌ها تفکیک کنید. از این رو در ادامه به بررسی این نکات می‌پردازیم.

باورهای غلط و واقعیت‌هایی درباره کودک آزاری و بی توجهی

باور غلط : رفتار فقط در صورتی که خشونتآمیز باشد آزار محسوب می­‌شود.

واقعیت : بدرفتاری جسمی فقط یکی از انواع کودک آزاری است. بی توجهی به کودک، سوء استفاده جنسی و عاطفی نیز می تواند به همان میزان به او آسیب برساند. از آنجا که علائم این آزارها همیشه واضح نیستند، دیگران کمتر در این مسائل مداخله می کنند.

باور غلط : فقط افراد بد از فرزندان خود سوء استفاده می کنند.

واقعیت : همه والدین یا پرستاران عمداً به کودکان آسیب نمی رسانند. بسیاری از آنها خود قربانی سوء استفاده شده‌اند و راه دیگری برای انجام وظایف والدی خود بلد نیستند. این افراد ممکن است با مشکلات بهداشت روانی یا مشکلات سوء مصرف مواد مخدر نیز دست و پنجه نرم کنند.

باور غلط : سوء استفاده در خانواده های “خوب” اتفاق نمی افتد.

واقعیت : سوء استفاده و غفلت فقط در خانواده های فقیر یا محله های بد اتفاق نمی افتد. این رفتارها در همه گروه های نژادی، اقتصادی و فرهنگی بروز می کند. گاهی اوقات خانواده‌هایی که به نظر نمی رسد دچار مشکلی باشند، داستان دیگری را پشت درهای بسته پنهان می کنند.

باور غلط : بیشتر کودک آزاران غریبه هستند.

واقعیت : هرچند آزار و اذیت توسط افراد غریبه هم اتفاق می افتد. اما بیشتر سوء استفاده کنندگان از اعضای خانواده یا افراد نزدیک خانواده هستند.

باور غلط : کودکان بدسرپرست همیشه به شکل یک فرد بدرفتار بزرگ می شوند.

واقعیت : درست است که کودکان بدسرپرست به احتمال زیاد همین چرخه را در بزرگسالی خود نیز تکرار می کنند و ناخودآگاه آنچه را که در کودکی تجربه کرده اند انجام می­‌دهند. اما بسیاری از بازماندگان کودک آزاری انگیزه زیادی برای محافظت از فرزندان خود در برابر آنچه که خودشان متحمل شده‌اند دارند و به والدینی عالی تبدیل می­‌شوند.

 

دکتر روانشناس کودک خوب در تهران

دکتر روانشناس نوجوان خوب در تهران